O zamanlar fakir büyümemin de etkisiyle, kendine güveni olmayan, sesi soluğu çıkmayan birisiydim. iş isteyecektim fakat bayağı heyecanlıydım. Aslında daha önce garsonluk gibi işlerde çok çalışmıştım ama yine de tanımadığım bir ortamda her zaman gerilirim.

Murat abi beni görünce müşteri sandı, kasanın başından kalkıp gülümseyerek yanıma geldi.

"Merhabalar, içerde mi oturmak istersiniz, yoksa dışarda mı?" diye sordu.

"Ben aslında ilan için gelmiştim, eleman arıyormuşsunuz" dedim ürkekçe.

Murat abi güleçyüzlü tavrını hiç bozmayarak beni içerde bir masaya davet etti, çay ikram etti ve daha önce garsonluk yapıp yapmadığımı, haftada kaç gün çalışabileceğimi sordu. Ben bir yandan cevap verirken bir yandan da cafeyi inceliyordum. Oldukça zevkli döşenmiş, kırmızı tuğlalı duvarlarında çeşitli tablolar ve resimler olan, pencerelerinin önünde fesleğen saksıları olan hoş bir mekandı. Arka planda beatles, rolling stones gibi grupların müzikleri sakin sakin çalıyordu. Müşteri kitlesi de genellikle genç ve kaliteli görünüyordu. Nargile cafe kitlesinin tam tersi yani.

Murat abi bana yarın sabah tam 7'de cafe'de olmamı söyledi. Yurda dönerken iş bulduğum için hem sevinçliydim, hemde biraz heyecanlıydım.