Uyandığımda gözlerimi hastanede açtım,
Ama herşeyi hayal meyal hatırlıyorum,o günahkar annem, ayrıldıktan sonra değişen babam, abim,Ebru herkes oradaydı.
Sahi? Ebrunun bizim yanımızda ne işi vardı?
Elimi tuttuğunu hissedebiliyordum. Ardından yeniden gözlerim karardı.
Hayatım aklıma geldi, tamamen kendimle başbaşaydım.
Ben hiçbir zaman genç olup ta gülemedim, hiçbir zaman aşık olup kimseyi sevemedim.Her zaman içime kapanıktım.
Gözlerimi açmaya çalışsam da bunu yapamıyordum. Artık sonun gelmeye başladığını anlamıştım.
Fakat son benim için yakında değil uzaktaydı.