Ben de alkol içmek istiyorum. dedi. Ve daha önceden 1 kere sabaha kadar hem içtiğini hem de ağladığını söyledi. Alkolün insanları hissizleştirdiği, olanları unutturduğu söylenmişti ona lakin böyle bir etkisini görmemişti.

Unutamamak ne derece büyük bir lanetse, unutmak da o kadar büyük bir lanettir demiştim.

Ne unutmak istiyorum ne de unutmamak. Ben sadece hissizleşmek istiyordum o da oldu. Umursamaz ve hissizim uzun zamandır.

Yaşadıklarımın ardından tren yolculuklarına çıkmaya başlamıştım. Bir gece ansızın kafam esiyor ve bir çantaya giyecek doldurup soluğu Basmane yahut da Alsancak Garı'nda alıyordum. Bu yolculukların tek ortak noktası varacağım durağı bilmememdi.

Mavi Hat ile Eskişehir'de alıyordum soluğu. Yahut da Doğu Ekspresi ile Karsta...

Birçok insanla tanışıyor, bir çok insanı izliyordum bu yolculuklarda. Olric ile Turgut Özben gibi vagonlarda geçiriyordum günlerimi.

Garlarda uyukluyordum.
Bir hafta duş almadan geziniyordum bana yabancı olan şehirlerde. Param yetersiz geliyordu aç kalıyordum bazı zaman. Bazı zaman da kredi kartına yükleniyordum. Avare bir genç olmuştum.

Bütün bunlara rağmen okulda iyi bir ortalama yakalamıştım. Sınav zamanları derslere abanıyordum. Aileme söz vermiştim. Dereceye girerek mezun olacaktım.