Bir gün, birkaç bira içmiştim. Bu sırada da onunla konuşuyorduk. Kelimelerim rayından çıkmaya başlamıştı.

Ben biraz içtim galiba dedim. Aldatıldım ya. Zor yani. insan hazmedemiyor.

Ne ara? dedi. Hem de galiba? O bunu umursamıyorken, sen kendine neden eziyet ediyorsun? Alkol sana unutturuyor mu?

+Yoo unutturmuyor. Ben insanları önemsiyorum. Önemsemeye devam etmek istiyorum. Ondan içiyorum belki de.
- insanları önemsemek ayrı, kendine eziyet etmek ayrı.
+Hikayede de okudun. Ben içen birisi değilim.
- Sen insanların sana yaşattıkları acıları da benimsiyorsun. Bırak kenara. Seni anlıyorum. Gerçekten çok iyi anlıyorum. Melis'i Zeyneple unuttun. Zeynep'i Buse ile. Yani unutmadın ama acılarını benimsemeyi bıraktın. Buseyi de bırak ama tek başına yap bunu. Acılara tutunuyorsun. Yapma. Keşke yapabileceğim bir şey olsa..

+ Buse benim umrumda bile değil. Ben insanların bu kadar kötü olmasını hazmedemiyorum. Aman boşver. Her insanın sokağı farklı yöne bakar neticede.

- Aynı sokaktan geçiyor olabiliriz?

Evet dostlarım. Eski mesajlar hala duruyor. Tam olarak bu şekilde bir konuşma gerçekleşmişti gökyüzüm ile. ilk defa bu kadar yakın bir cümle kullanmıştı.