Uyandığımda uzun süredir görmediğim bir mesaj gülümsetti yüzümü. Uzun bir zamanın ardından ilk defa birisi bana Günaydın demişti. Çok hoşuma gitti bu mesaj. Hatta o kadar çok hoşuma gitti ki çıktısını alıp, çerçeveletip duvarıma asmak ve durmadan bakmak bakmak bakmak istedim.

Bir insan yalnızlığına alışınca, dahası o yalnızlığını sevmeye başlayınca dostlar, kolay kolay bırakmaz peşini. Hani Oğuz Atay demiş ya; Yalnızlığı seversek o da bir gün gider mi? diye. Yalnızlık sıcak bir sevgili gibi koynunda yatmaya, yaşamaya devam ediyordu insanın ve kolay kolay bırakmıyordu sarıldığı yakayı.

Öyle bir şey işte. Yalnızlığıma alışmıştım ben.

Onunla konuşmaya devam ettik. Günaydını geçeli çok olmuştu. Tünaydındı. Akşamın karanlığına ilerliyorduk. Ama o günaydın demişti bana dostlar. O zaman gün aydındı. Ne diyorum ben amk. Gaza geldim yine.