Birkaç saat içinde okudu hikayeyi. En sonunda birkez daha izin istedi.

Hikayeyi okuduğu süre boyunca. Bu gece burada son gecem demişti bana. Burada son gecem. Burada son gecem.

Evet dostlar. Orada son gecesiydi. ..

Duygulandığını hissedebiliyordum. insan kurduğu kelimelerle ele verirdi kendisini. iyi misin? diye sordum.

Peki ya ben iyi miydim?

Hikayenin üzerine konuşmaya başladık. O da kendi hikayesini anlatmaya başladı. Ezan okunmaya başladı. Fotoğraf çekmeye çıkmam gerekiyordu. Evet fotoğraf benim hayatımdı. Peki ya hikayeme ortak olan, beni anlayan, benim hakkımda konuşan bu insan neyimdi?

Tek bildiğim onun bu sitede son gecesiydi.

Çıkmadım fotoğrafa.. Onun yazdıklarını okudum. Okudukça daha çok konuştuk. Konuştukça onu daha önceden tanıyormuş hissine kapıldım.

Benim gibi bir insandı. Benim gibi hatalar yapmış bir insan. Ama hatalarını affedemiyordu. Bu affedememezlik ise onu yerin altına itmişti. Orayı seviyordu gökyüzüm.