Orhan Amca'yı ardımda bıraktım. Zemini betondan yapılma derme çatma basketbol sahasını da ardımda bıraktım ve ilerlemeye devam ettim. Güneşin ışıkları evlerin camlarına vuruyor, camlardaki yansımalar kaldırımlara düşüyordu. Terlemeye başlamıştım. Terlemeye başlamam benim için bir tür işaretti. Eve dönmem gerekiyordu artık. Dönüş yolunda açılan börecekçiden 10 liralık kıymalı börek aldım. Yol boyunca birkaç güzel kare daha yakaladım. Yakaladığım kareleri bir yerlerde paylaşacak kıvama gelmemiştim henüz. Çektiğim fotoğraflar bana özeldi.

Eve girdim. Annem, babam ve kardeşimden oluşan küçük ailem henüz daha tatlı uykularından kalkmamıştı. Birkaç börek yutup yatağıma girdim.

Uyanır uyanmaz bilgisayarı açıp raw olarak kaydettiğim fotoğrafları photoshopta düzenlemeye başladım. Bana göre asıl sanat burada başlıyordu. Var olan bir malzemeyi çok da fazla değişikliğe uğratmadan ve doğallığını bozmadan işlemek gerekiyordu. Renk seçimleri iç dünyasını anlatırdı insanın. Beni sarının ve mavinin tonlarına daha çok dikkat ediyordum.

Her ne ise. Bu sürede akşamları küçük bir tezgah işletiyordum. Yeni çıkan bir tür fast food yemekleri satıyordum müşterilere. Seyyar olarak. Aslında bakarsanız hala daha bu satışı gerçekleştiriyorum. Bayram sonuna kadar da devam edeceğim.

Müşterilerimin çoğu genç ve çocuk takımından oluşuyordu lakin orta yaşlı ve yaşlı müşterilerim de yok değildi. Bulunduğum ilçeye bu yemeği ilk getiren bendim. iyi de para kazanıyordum.