Kayalıkların üzerine çıktım. Deniz çarşaf gibiydi. Bir çocuk gibi zıplaya zıplaya ilerledim o kayalardan. Belediyenin ve insanlığın bana yol çizmesini kendime yediremiyordum. Kendimi asfalta hapsedemezdim.

Birkaç karabatak denize dalıp çıktı. Birkaç deniz anası dalgaların tersine yüzmeye çalıştı. Ben suyun berraklığında birkaç yengeç gördüm.

Fotoğraf sanatı bana dünyaya başka türlü bakabilmeyi öğretmişti.

Hani gün doğumunda martılar açlıklarını bastırmak istercesine bağırıp dururlar ya. Benim içim de güzel günlere özlemle öyle bağırıp çağırıyordu.

Umutlu çocukluk vesselam. Çünkü güzel bir çocukluk yaşadık. Bütün imkansızlıklarımla, yerlerden atılmış gazete parçaları toplayıp okuyarak imkan yaratmaya çalıştım. Ne kadar başarılı oldum, onu önümde serili duran bir hayat gösterecekti.

Her neyse, yine lafı dolandırdık. Yazmaya başladığımda zaman zaman olaylardan sıyrılıp iç sese ve hislere çeviriyorum klavyemi. Umarım beni anlayışla karşılarsınız dostlarım. Çünkü benim hayatım %50 yaptıklarımdan oluşuyorsa, geri kalan %50 de düşündüklerimden, hissettiklerimden oluşuyor.