Hayatın ve zamanın akışı bütün çıplaklığıyla sokaklarda gösteriyordu kendisini. Küçük oğluna balık tutmayı öğreten babayı, fare yakalamış kediyi, trafiğin sabah sakinliğini, yemek arayan martıları, balıktan dönen ve umduğunu bulamayan balıkçıları fotoğraflıyordum boyuna.

Fotoğraf kalbim için güzel bir uğraş olmuştu. Dünyadaki her insanın anlayabileceği bir dile katkıda bulunuyordum kendimce. Deklanşöre basmadan önce hissetmeye çalışıyordum. Ufak bedenimde artık ne kadar his kaldıysa onları fotoğrafa dönüştürmeye çalışıyordum.

Hatıralarımı çekiyordum. Çocukluğumun geçtiği soluk renkli betondan evi renklendiriyordum photoshop ile. Çünkü hayallerim ve çocukluğum bir hayli renkliydi. Beyaz betonları kimse ciddiye almazdı. Soluk renkli duvarlar kimseye samimi gelmezdi. Samimiyeti çekmeye çalışıyordum belki.