Terbiye, insanı daha iyiye, daha doğruya ve daha güzele zütürmek için onu eğitmek demektir. Fakat bu eğitme işi, çocuk denilen varlığa dışarıdan bakmak, onu kendi duygu ve düşüncelerimizin açısından değerlendirmekle değil, çocuğu kendi pgibolojik yapısı bakımından inceleyip değerlendirmek yolu ile gerçekleşebilir.

Bu yol, üzülerek söyleyebiliriz ki zamanımıza kadar hiç bir aile reisinin düşünmediği gayet ince düşüncelere dayanan bir yoldur. Çocuğu kendimizden ayrı ve çok cepheli, kendine göre bir olgunluğa erişmiş bir varlık olarak kabul etmemiz gerekmektedir.

Çocuk denilen orijinal varlık önünde saygı hisleri ile eğilmeli, onun bize çok defa yabancı gelen duygu ve düşüncelerini, kendi duygu ve düşüncelerimizden sayrılmak suretiyle anlamaya çalışmalıyız.

Bu anlayıştan uzak kalırsak, çocuğu kendi gelişme imkânlarından faydalandıramadığımız gibi, ona, büyük adam pgibolojisinin çok defa çıkara dayanan yolunu da seçtirmiş oluruz.