Birkaç dk sonra babamı aradım ve ayrılmak istediğimi söylediğim. Neden? Niçin? Diye sormadı bile. Sadece dedi ki “oğlum sen canını sıkma yarın oraya gelip alıyorum seni” ve o an çok duygulandım, bir adam 50 bin tl ödeyeceğini biliyor fakat sorgusuz sualsiz geliyor. Çünkü bana güveniyor. O odadan çıkıyorum ve artık rahat bir nefes alıyorum. O akşam rahat bir uyku çekiyorum. Fakat ertesi gün sabah bakıyorum ki bana yine nöbet yazılmış. Ben ayrılacağım ne nöbeti diyorum bir şey demiyorlar. Neyse tutuyorum nöbeti fakat terlikle kirli sakalla tutuyorum inadına, kimse bir şey diyemiyor nasılsa, artık ayrılacağım, özgürüm. Babam geliyor komutanın odasına gidiyoruz görüşmeye hiç konuşamadık daha yalnız olarak. Babamı kandırmak için yalan söylüyorlar, ben yapılanları anlatıyorum inkâr ediyorlar, neyse ben babamla özel konuşmak istiyorum dedim ve çıktılar, anlattım gerçeği babama, hayatımda en değer verdiğimdir insandır herhalde babam bana çok güvenir. istifamı yazdım ve çıktım oradan.

Nizamiyeden çıkarken öyle bir derin nefes aldım ki sanki yeniden doğmuşum da ciğerlerime ilk defa hava giriyor. Neyse eve gidiyoruz annem üzgün, ağlıyor gizlice. Babam zaten düşünüyor tazminatı. Ben bir yandan mutluyum diğer yandan sudan çıkmış balık gibiyim. Hayatım bir günde değişti diye düşünüyorum. Bir ay boyunca evden çıkmıyorum dışarı. Hep yaşadıklarımı görüyorum rüyalarımda, kan ter içerisinde uyanıyorum rüyalarımdan. Her seferinde aynı rüya; geri dönmüşüm kampa yine aynı işkenceler…