Hastahaneye gittiğimde abim, ki zayıf bünyeli birisi de değildir, yıkılmıştı karşımda. Annemin de suratından perişanlık okunuyordu. Sarıldı annem bana oğlum diyerek. Abime baktım o an başını öne eğmişti. Tamam anne sakin ol dedim güçlü benim babam atlatacağız birlikte. Hem biz güçlü kalamazsak o nasıl güçlü kalacak dedim. Oğlum babanı acil ameliyata aldılar dedi. Yine dondum kaldım orda. Moral veren kişiyken moralim yine sıfıra indi. Duramadım ayakta. Oturmam lazım anne benim dedim. Kardeşim de ufak daha 7 yaşında o zamanlar. Bir şeyden haberi yok oyuncak arabası var elinde küçük, onunla oynuyor. Onu görünce gözlerimden yaşlar süzülmeye başladı yine. Dayanamadım o tabloya. Ayaklandım hemen tuvalete yöneldim. Kusmaya başladım yine. Elimi yüzümü yıkadıktan sonra koridorda beklemeye devam ettik. Merveye mesaj atmayı da unutmuştum o da kalmış öyle bizim evde rahatsız etmemek için aramamış da beni. Doktor çıktı kapıdan Annemi çağırdı yanına. Annem ağlayarak geldi. Bir şey yapamamışlar oğlum dedi. Anlam veremedim nasıl yapamazlar bir şey ? Doktorun yanına gittim koşarak. Babama ne yaptınız diye bağırıyorum. Üzgünüm evlat kurtaramadık dedi. Ne demek kurtaramadık lan diyorum yakasından tutarak sarsıyorum. Güvenlik koştu üzerime doktor eliyle ellemeyin dedi güvenliklere. Kaldırdı kafamı. Sakin ol, babanın seni bu halde görmesini mi isterdin ? Bak küçük kardeşin seni izliyor kendine gelmen lazım topla gücünü dedi. Toplayamadım, düştüm dizlerimin üstüne.