Aklımda o an düşündüğüm; kalk ahmet gibişek lafı, ben de hepsi yalan olmuştu. Beynimden bir ateş vücuduma doğru yayıldı. Sanırım yannan istiyordum. içim titremişti. Ahmet bana tüm yakışıklılığıyla bakıyordu. Ve kırmızılaşmış gözleriyle. O karizması ve güneşte parlayan adidas eşofmanlarının fosforu... Gözümü gibiyordu o fosforlar ama olsun... Değerdi. Yavaş bi şekilde yanıma oturmak için eğildi ve sırtı açıldı ve çatalı göründü. içim geçti ama belli etmedim. Tam yanıma oturdu ve omzuma yaslandı bende yukardaki başımı onun yukarıdaki başına yasladım. Konuşmayaşı başlattı :

A: cevap ver bana
B: kötüyüm
A: yapma, dayanamıyorum

Bu 3 cümle 2 dakkada zar zor oldu. Çok zor konuşuyorduk. Boğazımda bi yumru var dı, düğümlenmişti.. Ve "ben de" dedim... Başını çoktan kaldırmıştı (yukardaki) yüzünü yaklaştırdı o yaklaştırdıkça sıcaklığı yüzüme vurdu, hayatımda bu kadar hızlı nefes aldığımı hatırlamıyordum. Kalbim yerinden çıkacak gibiydi. Burnu yanağıma deydiğinde dudağımız çoktan bir olmuştu(hay gibeyim dediğinizi duyar gibiyim beyler ama hikaye böyle :(( )
Sadece öyle durduk sonra benim hıçkırmam la olaya müdahale oldu ve içimden hangi orpspu çocugu beni söylüyor lan diyerek geçiştirdim. Defalarca özür dilerim diye seslendim.