yaklaşık 5 dk gittikten sonra arkaya dönüp nasıl yuttun ama diye gülmeye başladı. Koskoca Harbiyelinin işi gücü yok bana oyun hazırlıyordu. Beni arkadaşlarımın önünde küçük düşürmüştü. Fakat eve gidebileceğim için mutluydum çünkü annemin sesini bile duymamıştım bir aydır.

eve geldiğimde artık dünyadan soyutlanmış gibiydim hep bana yapılanları düşünüyordum, bir neden arıyordum fakat bulamıyordum. Bedenim vardı fakat ruhum yoktu sanki annemler ne zaman görseler bir köşede düşünürken bulurlarmış beni. Yani o tatil bana zehir oldu anlayacağınız. Hatta liseden arkadaşlarım bana yapılanları duymuş ve benim hakkımda iddiaya girmişler. Çünkü herkes şahitti orada yapılanlara. Zaman geçti ve intibak kampına gitme günü geldi.

Hayatımda hiç duygusal bir andan ağlamadım. Fakat Yalova otobüsüne binmeden önce abimle konuşmak istedim, konuşamadım ilk başta çünkü ağlıyordum, hıçkıra hıçkıra ağlıyordum. Annem babam görmesin diye uzaklaştık onlardan. Anlattım abime korkuyorum abi dedim, bana yapılanlardan görüyorum ki gidince daha kötü şeyler olacak ama ben onlara inat dayanacağım abi, son noktaya gelene kadar orada kalacağım. Ben bunları yazarken sanki o anları tekrar yaşar gibi oluyorum. Neyse devam edelim; abimle konuşuyoruz dayan diyor, yaparsın diyor fakat baktın olacak gibi değil ucunda ölüm yok ya benim düğün için biriktirdiğim para var onu veririm diyor. Ben yine ağlıyorum, beni bu kadar çok seven var mıdır dünyada... Annemle babamın yanına geçiyoruz anneme sarılıyorum sanki bir daha göremeyecek gibi sıkı sıkı çekiyorum annemin kokusunu içime, zor ayrılıyorum babama geçiyorum babama baktığımda ağlıyorum nedensizce bilmiyorum korkuyorum sadece babama o kelimeyi söylemekten. ”Baba ben ayrılmak istiyorum demekten.” Otobüse biniyorum en arka koltuktayım yine ağlıyorum hayatımda bu kadar çok ağladığımı bilmem. Ailemden ayrılmak değil beni ağlatan, o kamptan nasıl çıkacağım ağlatıyor beni. O kampta neler yaşayacağım düşündürüyor.