Maltepe Askeri Lisesi’nde hayatımın en güzel yıllarını yaşadım. Yazın gittiğimiz Menteş’teki askeri kamplarda askeri eğitimler alıyor, atışlar yapıyorduk, kısacası gerçek askerliği tadıyorduk. Gerektiğinde sürünüyor, gerektiğinde koşuyor, yüzüyor, kuleden atlıyor, kısacası kendimizi geliştiriyorduk. Bu dört yıl içince hayatım boyunca unutamayacağım dostlukları yaşadım ve halen devre arkadaşlarımın çoğuyla görüşürüm. Neyse fazla uzatmayayım askeri lise bitti fakat ben bu üç buçuk sene içerisinde cemaatten kimseyle görüşmedim ve konuşmadım. Ben son sene yapılan sağlık muayenelerinden geçtiğim için havacı olmaya hak kazandım ve artık hayalimdeki yer olan Hava Harp Okulu’na gidebilecektim. Kısa bir tatilden sonra artık öğrenci seçme uçuşu için Yalova’ya gitme vakti gelmişti. Birkaç arkadaşla beraber hava meydan komutanlığına girdik ve bir saat kadar bekledikten sonra otobüslere bindirilip kamp alanına zütürüldük. Her şey güzel ilerliyordu. Eşyalarımızı teslim etmek üzere sırada bekliyorduk.

Sıra bana geldiğinde ismimi söyleyip eşyalarımı verdim ve ismimi söylememden kısa bir süre sonra ben beklerken son sınıf Harbiyeli bana neden güldüğümü sordu ve bağırmaya başladı. Ben gülmediğimi söyledim, bunun üzerine ben yalan mı söylüyorum dedi. Ortam gayet ciddiydi ve gülünecek hiçbir şey yoktu. Demek ben yalan söylüyorum geç şu duvara f-16 resminin tam karşısına ve o resme esas duruşta bak dedi. Koşarak geçtim ve beklemeye başladım. Benim suçum neydi ki, gülmemiştim bile. Arkadaşlarım çadırlarına yerleştiler, saç tıraşlarını oldular fakat ben hala duvardaki uçağa bakıyordum. Üstelik duvarla aramda 2 cm vardı ve aynı noktaya bakmak insanın sinirlerini bozuyordu. Bu şekilde yaklaşık bir buçuk saat durduktan sonra gidebileceğimi söyledi. Kamp ilk günden zorlu başlamıştı benim için.