Hafta sonu izne çıktığımda ilk işim buluşma yerine gitmek oldu. Evet, ordaydı ve içinde sivil giysilerim eşyaları elinde bekliyordu fakat beni göremiyordu çünkü uzaktaydım. Üstümüzü her zaman değiştirdiğimiz kuru temizlemecinin önünden geçtim ve sessizce oradan uzaklaştım. Bu adamlar için gerçekten önemliydim fakat benim için artık bitmişti, kimsenin maşası olmayacaktım. Atatürk’ün çizdiği yolda çağdaş, dinamik bir Türk genci olarak kullanılmayacaktım. Çünkü Maltepe’de bunlar öğretilmişti bize geçen sürede. Artık onlarla ne konuşuyor ne de onları düşünüyordum. Sadece okula ve derslere vermiştim kendimi.

ilk dönem bittikten sonra tatil için memleketlerimize dağıldık. Eve geldiğimde annem bana büyümüşsün dediğinde şaşırmamıştım çünkü gerçekten büyümüştüm. Aslında bedenimde bir farklılık yoktu ama ruhumdaki farklılık başkaydı. Artık doğruyu bulmuştum, kimseye hizmet etmeyecektim Türk ordusundan başka. Tatilde evden çıkmaya korkar oluştum çünkü her dışarı çıktığımda farklı bir abiyi görüyordum. Veli ile görüşmeye devam ediyorduk. O da bir Anadolu lisesini kazanmış ona gidiyordu. Fakat cemaate hala devam ediyordu. Artık benim için insanlar ikiye ayrılmıştı. Cemaatçi olanlar ve olmayanlar.