çöp başlık

ailem ile pek aram yoktu, yanii. aile kavrdıbına pek uymazdık. negatif yönden değil hayır, sadece pozitif yönümüz yoktu. sadece bir "aile"ydik. anlatabilir miyim bilmiyorum, onlar hayatını yaşardı. bana karışılmazdı, derslerim hariç. onlara çok fazla. lâkin ben dersimi yaptığım sürece ne zaman gidip ne zaman gelirsem geleyim sormazlardı, umursamazlardı. işime gelirdi. onlar sadece beni bir garanti olarak görürlerdi, hayatlarında. sigorta bir nevi. akşam oldu, ailem geldi. durumu anlattım, umursamadılar zaten. bunu anlatmamın tek sebebi bizi rahatsız etmemeleri idi. onlar uyudu, asena uyandı. başındaydım ben de hala. uyandığında garipsemedi, biraz utandı sadece. üstünden dolayı, anlamıştı benim çıkarttığımı. ama bu şuanda gerçekten de önemli değildi. bir anlık yaşandı bu, sonra tekrardan abisini kaybettiği aklına geldi. ağlayacaktı. sımsıkı sarıldım ona. ağlamasına izin vermedim öptüm anlından. defalarca. yüzünden öptüm. yanaklarını. ağlama dedim durdu biraz, derin nefes aldı. koşar adımlarla su getirdim. duşa girdi. pijamalarını giydi. vakit yavaş yavaş sabaha doğru geliyordu, sarıldık tekrardan, ben daha uyumamıştım. sımsıkı sarıldım ona o da bana sarıldı. uyanıp yanında uyuduğum vakti saymaz isek ilk defa yanyana yatmıştık. öyle uyumuştuk. kapının kapanma sesiyle irkildim, o hala uyuyordu. boynuna küçük bir öpücük kondurdum benim gibi gıdıklanmak yerine garip bir şekilde inledi. o an ben de ilk defa, o perişan halimizde içimde sıcaklık hissettim.

(şarkı önerisi; https://www.youtube.com/watch?v=TOsJasWO_Jc )