çöp başlık

benim de ösym sınavına hazırlanmam gerekirdi. bilirsiniz ya, aile baskısı. ders. ders. ders. o gün çıktığı zamandan sonra 1 hafta göremedim onu. telefonu hep kapalıydı. benim kafam hiçbir şeyi kaldırmadığı zamanlarda, onun nerede olduğunu bilmediğim zamanlardan bir gününde. sabahın bir saatinde, gözleri kıpkırmızı kapıda belirdi, saçı başı dağılmıştı. hatta o gün giydiği elbiseler hala üstündeydi. hiçbir şey söylemedim, hiçbir şey söylemedi üstüme koşarak sarıldı. o kadar sıkı sarıldı ki, duvara kadar sürüklendim. koridorda yere çöktük öyle sarılarak, abim dedi. boğazı kilitlendi. yutkunamadı. sustu, hıçkırmaya başladı. gözlerim doldu, ağlamaya başladım ben de. beş dakika sonra ona su getirmek için ayağa kalktım. abisi çocukluğumda bana yardım eden insandı. ağlayıp yere düştüğümde o koşardı kardeşim diye. suyu yavaşça içirdim, gözleri kıpkırmızıydı ve zor açıyordu. uyuması gerektiğini biliyordum, ben bunu düşünürken ağlayarak uyuya kaldığını farkettim. yavaşça uyandırıp yatağıma zütürdüm. birkaç gündür hiç uyuyamadığını anlayabiliyordum, uyandıramadım. o uyurken üstündekileri çıkarttım, çamaşıra atıp üstünü pike ile örttüm. akşama kadar uyudu.