çöp başlık

korkardım ben, doğru olan şeylerden, güzel şeylerden. hepsi biterdi çünkü. o an beni ilk defa öptüğü an gibi. yaz tatilinin de gelmiş olduğu gerekçesi ile daha iyiydi her şey. en azından okulda giderdiğimiz hasreti artık hergün elini tuttuğumda yineleyebiliyordum. o gün orda kaç saat oturduk inanın hatırlamıyorum ama tek bildiğim ona sarılarak uyuyacak kadar fazlaydı. sessizce ikimizde uyanıp kalktık ve gittik. bir haftamız yaklaşık olarak ara sıra görüşmeyle geçti çünkü bulunduğumuz durumu tam olarak kavrayamıyorduk, en azından benim adıma böyleydi. fazla utanıyordum, ne zaman temas etsek titrerdim. ellerimi tuttuğunda bile. garip değildir, kız çocukları derler. ellerini tutarlar, aşkım böceğim derler. insanlara bu garip gelmez çünkü, ama ironik olan taraf sanırım bizim için bunların garip olması. bir haftanın bitiminden sonra, havalar ısınıp insanlar tatil moduna girdiğinde biz de artık arkadaşlığımızın süregelen zamanlarında yaptığımız muhabbetleri ekgibsiz ve aynı şekilde devam ettiriyorduk. tek fark bazen gözlerine baktığımda içinde kayboluyordum, annem ve babamın çoğu zaman evde olmaması bizim işimize geliyordu, yalnız kalmamam için asena hep yanımdaydı. çocukluk arkadaşı sonuçta, aileler de bilir. gece bile aynı odada uyurduk. aynı kulaklıkta aynı şarkıyı dinlerdik. garip olan ise o gün beni ilk defa öptüğü zamandan sonra, bir daha o zamana kadar dudaklarımız bir olmamıştı. garip gelmiyordu o zamanlar, çünkü ben hep heyecanlanıyordum. alışmaya çalışıyordum.