çöp başlık

öğlen vakti uyandığım zaman yavaş yavaş her şeyin anlamsızlaşmaya başladığı zamana geliyorduk, artık daha depresif ve kahrolmuş bir haldeydim ve bir şeylerin farkına varıyordum. okula o günden sonra hiç gitmedim, o ağacın altına da hiç gitmedim. karne almamız gereken gündü, bilmiyordum. kafam karışmıştı. onu son kez bu şekilde görürsem, bilmiyordum. kötü olurdum ya. en azından böyle düşünmüştüm, sonra gitmiş bulundum. klagibtir, yarım saatlik bekleyişten sonra herkesin ismini söyler, verir. tebrik eder. 5 dakika konuşma yapar, gider öğretmen. onunla karşılaşma korkusu içerisinde ve garip bir his ile 5 dakika geç çıkmak istedim, yapamadım. eve gitmek istedim, ayaklarım o ağacın altına zütürdü. oturdum, yine her tarafta ölüm sessizliği vardı. bir hafta önce burada yaşadığım sabahı hatırladım. ellerim titredi, gözlerim doldu. ağladım orda. pişmandım çünkü, karşıma çıksa. şuanda şurda. sarılacaktım ona, doya doya. "ben de" diyecektim. bunları düşünürken dizlerimin arasında kırmızı gözlerimle kafamı yukarı kaldırdım ve irkildim.