uyandığımızda bi simit evine gittik. herkes sırayla lavobaya girdi eller yüzler yıkandı. duş almayalı kaç gün olmuştu hatırlamıyorum. resmen sürgün hayatı yaşıyorduk. hoca da gitmişti. tek çare kavsüm. bir cine güvenmek zorunda kaldık. çok çaresizdik. bize yardım edenler gidiyordu. bu nasıl bir kin ve nefretti böylesine. hergün tok karnına dilana sövüyordum. resmen cehenneme çevirdi dünyamızı. akşama kadar dolandık durduk eve giresimiz yoktu. üçümüzünde hayattan 1 gram zevk aldığı yoktu üstüne intiharın eşiğine geldik ailecek. akşam ezanı okunup hava kararmaya başlayınca mecbur bişeyler yiyip eve gelmek zorunda kaldık. eve geldiğimizde ahmetin kapı eşiğinde titreyerek ağladığını gördüm yanına gittim. ne oldu olm dedim. kanka dedi he dedim. kitabım kalmış onu alacaktım dedi eee dedim eve girdim bizim odaya girdiğimde odanın ortasında tamamen siyah bişey oturuyordu dedi. çocuk altına işemek üzereydi. sen gerizekalı mısın bana niye haber vermiyosun dedim. ne oldu olm bu eve sana dedi ne oluyo olm dedi apartmanda bağırıyo. komşular çıkacak sus defol git buradan canına mı susadım dedim. çocuk titrek bi sesle tamam dedi ağlarayarak bacakları 5 metre ayrık koşarak indi gitti. gelde gir eve şimdi. soktum anahtarı girdim lambalar açıktı. hiçbişey yoktu görünürde. içimden dedim ulan girmesek mi göz göre göre ateşe atıyoruz kendimizi dedim kapıyı çektim çıktım tekrar anne baba girmeyelim dedim. onlarda korkmuştu tamam napalım dediler bi otele gidelim pahalı olmayan ortalama bi otele dedim tamam dediler. çıktık apartmandan.