karakolda ifade verdikten sonra bıraktılar beni. boynumda muskamdan başka hiçbişey kalmamıştı. tam kapıdan çıkarken bi kadın geldi. üzerime doğru yürüdü. çantasından bi bıçak çıkarıp bana doğru koşmaya başlamıştı. ben o an refleksle kolundan tuttum polisler hemen müdahale ettiler kadına. üzerime çullanmıştı bi anda. bağırıyordu senin yüzünden senin yüzünden diye. kızımı verin banaaa senin yüzünden diye. dilanın annesiydi. beni öldürmeye çalışıyordu. beni nereden tanıyordu ? neden beni öldürmeye çalışıyordu ? benim yüzümden mi ? sen onu beni suçsuz yere bu pisliğin içine sokan huur kızına sor dedim suratına. polisler ne pisliği deyince anlatmaya başladım herşeyi polislere. adamlar ne yapacaklarını bilemediler. serbestsin gidebilirsin dediler. anneside serbestti tabii. akşam olmuştu. ne yapacağımı bilmiyordum. muskama baktım tekrardan boynumda mı diye yerindeydi. hocayı aradım. anlattım dilanın intihar ettiğini annesinin beni öldürmeye çalıştığını. şuan şehir dışındayım acil bi iş çıktı yarın evde olacağım yarın gel dedi bana. tamam deyip kapattım. çaresizliğin ne demek olduğunu öğrenmiştim o an.