Lise son sınıf boyunca da devamlı mesajlaşıyorduk ama aramızdakinin adı yoktu. Yaşı benden büyük olduğu için çok çekimser duruyordum. Hani şu "kezban" dediğiniz tip işte. Mesajlara cevap vermiyordum bazen. Ankaraya da gittikten sonra haftasonları görüşmeye başladık. O çalışıyordu benim ilk senemdi aramız da uzaktı anca haftasonu görüşüyorduk. Sonra bir gün tekrar açıldı bana. O cümleleri öleceğim gün bile unutmam sanırım.

"Sen elini bana uzatırsan sımsıkı tutarım, bırakmam seni. Üzüntü gider, kara bulutlar kaybolur. Küçük kız çocuğu Nurmisal'i geride bırakırız benim güçlü sevgilim olursun ağlatmam, üzmem seni" demişti. Hiçbir şey demeden yurda döndüm.