10 YIL SONRA

Bir Pazar sabahıydı, yataktan zar zor kalktım, salona gittim, salona girdim ve Nursema ile Ali koşarak yanıma geldiler..

-Günaydın baba

Sıkıca sarılıyorlardı..

Mutfaktan sesler geliyordu ve müthiş bir koku daha sonra Begüm’ün sesini duydum

-Çocuklar yemek hazır, sansar günaydın bitanem, çabuk sofraya elini yüzünü yıka ve hazırlan hemen,hem misafirlerimiz var elleri kulağındadırlar..

Yorgun argın elimi yüzümü yıkayıp, hazırlandım tam içeri giderken kapı çaldı, Gökhan ve Selin gelmişti yanlarında da 5 yaşındaki oğulları Batuhan..

Onlardan biraz sonra tekrar kapı çaldı gelenler Sinan ile Ela’ydı, yanlarında iki kızları Ecem ve Özge ile..

Topluca 3 aile kahvaltı yaptık,Üniversite hayatımızı hatırladık ve düşündükçe güldük, ağladık..

Ben beyaz eşya yetkili servisinde Teknisyen olmuştum, Gökhan Fabrika’da Mühendis’ti,Sinan’da Avukat’tı, Selin Doktor olmuştu,Ela ise Muhasebeci, Begüm ev hanımlığını tercih etmişti, çocuklara daha iyi bakabilmek için..

Hayat güzeldi kimi zaman kimi zamansa çirkinleşiyordu..

Ve hikayeler hep kötü bitecek değildir ya veyahut iyi, benim hikayemde böyleydi, Oğuz Atay’dan bir kesit ile veda ediyorum :

‘Bana yaşamayı öğretmediler. Daha doğrusu, bana her şeyin öğrenilerek yaşanacağını öğrettiler. Yaşanırken öğrenileceğini öğretmediler.’

SON