Selamun aleykum beyler.1 senedir gormedigim aramizda mesafeler olan sevdigimle dun bulustuk.Her sey hayal ettigimden cok daha guzel gecti. Siirler okuduk. Duvar yazilari yazdik.Hic ordan ayrilmak istemedim. Bana sehrini gezdirdi. Rezil olma pahasina cocukca seyler yaptik ve en sonunda utangac bir sekilde vedalastik...

Otobuse bindim sanki daha demin dunyanin en mutlu insani ben degilmisim gibi ruh halim birdenbire degisti. ilizyon perdesi bitmisti simdi gercekler basliyordu.O beni sadece arkadasi olarak goruyordu biliyordum.Ama ilk defa bunu bu kadar yakindan hissettim. Onun yaninda aklima getirmemeye calistigim her sey ;bir anda ustume yagmaya basladi. Sersemledim.Ne yapacagimi bilemedim.Goz yaslarimi icine akittim. Umutsuzlugu,yalnizligi, kiskancligi iliklerime kadar hissettim. Adeta kasvet bulutunun icine girdim. Dost kalmak zor olacak diye dusundum. Ondan ayrilabilir miydim.En sonunda istemeye istemeye artik onunla ilgili hayaller kurmamak icin, daha fazla uzulmemek icin onu hayatimdan cikarmak istedim...

Butun hatiralarimizi yaktim, fotograflari sildim bir tanesi haricinde. Yapamadim ne kadar zorlasam da silemedim.Can Yücelin de dedigi butun hayallerimi umutsuzluk denizinin ortasinda kureksiz bir sandala hapsettim...

Gece olup tum igiblar sonunce uyuyamadim. Kendimden kacamadim yuzlesemedim. Gozumun onunden yuzu gitmedi. Oysaki unutmak icin ne kadar ugrasmistim.Ne uyuyabildim,ne aglayabildim.Bu bosluk hissi. nereye baksam aklima onun gelmesi. Sanki icimde curuyen bir sey var ve yavas yavas dallaniyor. Aranizda benden daha kotu olanlar vardir. Uzun suredir unutamayanlar vardir. Baska bir yol, baska bir ihtimal var mi bilmiyorum. Sadece icimi dokmek istedim. Tesekkurler sozluk.