bir hayatımın olmayacagı ihtimalini düşünmek
teker teker deger verdiklerimden uzaklaştırdı

sabahları genelde hep baş agrısıyla uyanırdım.
o sabahki gercekten farklıydı ama
sağlık ocagına zor varabilmiştim. hani olur ya hastaneye gittiginizde birşeyiniz kalmaz. benımde agrım kalmamıştı.
ama gelmişken bir gözükmenin zararı olmazdı sonuçta
sıram geldi girdim içeri derdimi anlattım.
anormal bir şekilde soru yagmuruna tutulmuştum.
soruların bir kısmının ailemin saglık geçmişiyle ilgili olması hafif korkutmuyor degildi.
gözlerime ışık tutup bakıyor ardından bilgisayarın basında bir şeyler yapıyordu doctor
konuşma sorunu yaşıyor musun sorusuna
bazen kelimeleri söylerken sorun yasıyorum acıkcası dedigimde
doktorun tek dedigi hastaneye gitmen gerekli.

uzun bir hastane gel git trafigi şu an bir cogunuzun aklına geleni beynımde tümör oldugu gercegini banada gösterdi

hiçbersey benim kontrolumde gelişmiyordu artık sadece denilenleri yapıyordum.
doktorla karşılıklı oturup konuştugumuz o dakikalar
anlıyabiliyordum zor olmalıydıki 20 li yaşlarında bir gence öleceksin böyle ama ameliyattan sonrada sürünürsün diyemedi
dedigi sey cok riskli bir karar vermemiz gerekli

bu düşünceler arasında beni mutlu eden tek şeyin sevdigim kızla uzun süre önce ayrılmış olmamızdı beni böyle görmüyecekti.
arkadaşlarım bir süre sonra açmadıgım için aramayı mesaj atmayı bıraktılar.
neden bunu yapıyordum
herzaman güçlü bir silas olarak hafızalarda kalmak için belkide

kusura bakmayın bir tek siz kaldınız