O geceyi hastanede sakinleştiricilerle bayılmış bir şekilde geçirdim. Saç derimi kopartacak gibi yolduğum saçım yüzünden saçımı sıfıra vurdurmak zorunda kaldım. Babamla eve döndükten sonra hava almak için izin alıp Gizemin yanına koştum. Yeni imajımı görünce çok şaşırdı hoşuna gitmediği belliydi ama beni seviyordu. Narin elleriyle kafamı okşarken olanların hepsini Gizem’e anlattım. Tüm şaşkınlığıyla dinledi ve en az benim kadar ürperdi. Lafımı kesip bak şaka yapmıyorsun değil mi eğer şakaysa komik değil diyordu.Şaka olmasını ondan çok ben istiyordum lakin gerçekti.
Konuyu dağıtmak için kangalımın adını ne koyduğumu sordu.Ben ise hiç düşünmedim klagib çomar kocabaş falan koyarım dedim.O ise daha güzel bir isim koyalım diyordu. Beyin fırtınası yaptıktan sonra Gölge ismini seçti.
+Gölge olsun
-Gölge mi?
+Evet sürekli bizim yanımızda olsun tıpkı gölgemiz gibi? Senin yokluğunda beni korur hem.
-Ben hep senin yanında olacağım.
+Eğer ben olamazsam o zaman senin gölgen olacak seni benim için koruyacak benim oğlum, dedi.
-Hep beraber olacağız seninle, dedim.
Sustu sadece.Bu suskunluğunun altında milyonlarca şey barındırıyordu. Lakin ben iyi değildim derinlerine inip sorunu çözemiyordum ondaki.