Günler hızlanmıştı artık. Okulda ki tanınırlığım artmıştı.ilk iki aşama bitmişti. Sevgilim vardı ve bu okuldaki en güzel kızlardan biriydi. Başarılıydım spor ve ders alanında. Peki eşkıyalar ?
Eşkıyaların daha zamanı vardı onlar için özel bir plan hazırlayacaktım. Plan öyle işlemeliydi ki her şeyi ben yapıp suçu onlara bırakacaktım. Lakin dediğim gibi bunun daha zamanı vardı.
Okulun başladığı dönemler artık Gizem’le daha yakındım. Teneffüste yanıma sokuluyor başını göğsüme yaslıyordu. Minik bir kedi edasıyla öğle arasında kollarımda uyukluyordu. işin en güzel yanı kevaşe dediğim Gizem gerçek bir sevgiliye dönüşmüştü. Sadece erkeklerle değil en yakınında olan erkek arkadaşlarıyla bile mesafesini koruyordu. Zaman zaman parkta kulağına okuduğum şiir kitaplarından mırıldanıyordum.Ümit Yaşar’ın şiirleri çok hoşuna giderdi.Bir şiirini defalarca okuturdu bana.O şiirden aslında onunda kalbinin yaralarla dolu olduğunu anlayabilirdiniz.’’Acılar Denizi’’ydi o şiir.Biz birbirimizin merhemiydik bu saatten sonra .Onsuz bir hayat acı dolu kederli ve kasvetliydi. Fakat en melankolik zamanlarımızda bile gamzesini belli ettirmek için çabalar en sonunda küçük bir buse kondururdum gamzesine.
‘Ben acılar denizi olmuşum, yaklaşma
Sularım tuzlu, sularım zehir zemberek
Baksana;herkes içime dökmüş artıklarını
’