Namazdan önce imam sohbet yeri gibi biryere oturur orada tıpkı cuma hutbesi gibi konuşmalar yapardı. Bütün cemaatin gözü onun üstünde dinlerken imam sürekli bana ve faruğa bakıp göz kaçırıyordu. Ve habire lafını unutuyor, dili dönmüyor, sözlerini tekrar ediyordu. Biz yine ufaktan tırsmaya başlamıştık. Cemaat de arasıra birbirlerine bakıp fısıldaşıyordu. Sanırım imamla ilgiliydi. Sohbet bittikten sonra namazımızı şükür sıkıntısız birşekilde kıldık ve cemaat dağılırken imam yanımıza geldi.