Son duyduğum şey oğlanı öldüremedik diye bağırılmasıydı. Uyandığımda hastanedeydim. Hemşire yanıma yaklaştı. Gözlerimi açamıyordum. Kafam ağırlaşıyordu. iyimisin diye sordu. Gözlerimi araladım. Kahverengi gözleriyle bana bakıyordu. iyimisin diye tekrar etti. Kendime baktım. Göğsümde sargılar ve kollarımda sargılar vardı. Serum kolumdan yükseliyordu. 3 gündür buradasın dedi hemşire. Birden gözlerim iyice açıldı. Bilincim yerine geliyordu. Son olanları hatırladım. Veronica nerde diye mırıldandım. Gözlerini kaçırdı. Nerde o diye tekrar ettiğimde gözleri dolmuştu. Cevap vermiyordu. Gözlerim dolduğunda gözlerimi kapadım. Duymak istemiyordum. Hiçbir şeyi. Sevgilim gitmişti. Artık benimle değildi. Birlikte ölmemize bile izin vermemişlerdi. Öldürün beni diye bağırdım. Onsuz napacaktım. Hastaneden çıkar çıkmaz öldürecektim kendimi. Belki bir kutu hap belki kafamdan vururdum kendimi. Artık burada değildi. Beni bırakmıştı. Bu haksızlıktı. Onu koruyamamıştım. Onu korumam ve ertesi günü beklemeden zütürmem lazımdı buradan. Ağlamaya başladım. Gözlerimden yaşlar dökülüyordu. Keşke daha farklı karşılaşsaydık diye geçirdim aklımdan. Fakat aşk böyleydi. Yanlış zamanda yanlış kişilerle. Fakat o benim doğrumdu. 4 günde birbirimizi bulmuştuk. Tuhaf bir tesadüfle. Hemşire ağzını aç diye mırıldandı. Ağlıyordu. Gözlerimi açtığımda dudaklarıma birşey bıraktı. Yuttum. Bu seni hissizleştirecek dedi. Hissizdim zaten. Fakat aşk beni canlandırmıştı. 4 günlüğünede olsa. Gözlerimi araladığımda hemşire bana bakıyordu. Açtım gözlerimi iyice. Yüzlerimiz yakındı.