muskamı boynuma takmış, kili de avcumun içinde sıkı sıkı tutuyordum. mahzun okumaya başladı. seslenişleri yükseldikçe eliyle bana pencereyi gösteriyordu. perdeyi araladım ve pencereyi açtım. gitmem gerekiyordu. mahzun, onlarla anlaşma yapmak için onları oyalayacak o arada ben de gidecektim. muskam ve elimdeki kil ile de beni takip edemeyeceklerdi. plan buydu.

çürümüş tahta pencereden bacağımı çıkardığım an ferahlamış bir şekilde toprağa adımımı attım ve geldiğimiz yöne doğru baktım. iki araba gelmiştik ama şu anda arabaların olduğu yerde, gözü bağlı bir at duruyordu. hiç kıpırdamadan... sorgulamadım neler olup bittiğini. oyalanmadan yola koyuldum. ormanın içinden doğruca ana yola çıkıp otostop çekip bir an önce istanbul'a ailemin yanına gitmek ve bütün olanları unutmak, saklanmak istiyordum.

mahzun'un tarif ettiği yoldan ana yola çıktım. araba bulmam zor olmadı. çekine çekine de olsa bir adam beni arabasına kabul etti. nereye gittiğimi sordu. istanbul'a dedim ama nereye bırakırsanız olur. oradan devam ederim. cebimde biraz param vardı. kestanelik köyüne kadar zütürdü beni. yol boyunca bir iki cümle soru-cevap konuşmamız oldu. indim. kestanelik'te mavi otobüslere binip çatalca'ya, oradan da beylikdüzü'ne gelmiştim bile. ailem beylikdüzü'nde oturuyordu. iyice rahatlıyordum. yoğun trafik, insanlar, belki bir kaç tanıdık yüz...

telefonum şarjı çoktan bitmişti. 10 dakikalık yolu yürüdüm, özellikle çamlık bölgelerden kaçındım. insanların olduğu yerden doğruca eve geldim. her şey bitmişti. ya da ben öyle sanıyordum...