Bütün gece korkunç diş ağrısıyla kıvranıp durmuştum. Odanın içinde biraz dolandıktan sonra kendimi yatağa atmıştım. Rahatsız bir uykuya dalmamın üzerinden çok geçmeden. Kapımın hızlı hızlı çalmasıya uyandım. Ay parlaktı. Hava çok soğuk ve rüzgarlıydı. Kasaba henüz uyanmamıştı ama havadaki belli belirsiz uğultu olacakları haber veriyordu.
Adamlar her zamankinden daha geç gelmişlerdi. Ama bian an önce buradan uzaklaşmak istiyormuş gibi bir halleri vardı. Uyku sersemi bir halde adamları yukarı aldım. Yarı uyanık bir halde adamların irlanda aksanıyla konuştuklarını fark ettim. Adamlar ellerindeki torbadan cesedi çıkardıklarında başımdan aşağı kaynar sular döküldü. Bir iki adım yaklaşınca; ‘‘Aman Yarabbim! Bu Jane Galbraith!’’ diye bağırdım.
Adamlar gayet soğukkanlılıkla hiçbir şey söylemeden kapıya doğru ilerlediler.
‘‘Onu tanıyorum. Daha dün yaşıyordu ve son derece sağlıklıydı. Bu bedeni yasal yollardan elde etmenize imkan yok, kız normal bir şekilde ölmüş olamaz’’ dedim.
‘‘Yanılıyor olmalısınız bayım’’ dedi adamlardan biri.
Fakat diğerleri pis pis yüzüme bakıp parayı istediler. Yarım yamalak bir şekilde özür diledim, parayı verdim ve nefret dolu ziyaretçilerimi gönderdim. Yaşadığım şok bana dişimin ağrısını bile unutturmuştu. Adamlar çıkar çıkmaz cesedin başına döndüm.