Takriben 1,5 hafta sonra yemin töreni olacaktı. Er eğitimdekiler dağıtım alacak, biz çavuş eğitim bölüğü olduğumuz için 2 ay daha orda kalacaktık. Temel eğitimin yanı sıra teorik eğitim de görmek için. Komutanlar ailesi gelenlere evci iznine çıkabileceğini, çarşıların yeminden sonra açılacağını söylediler. Ben evdekilere tembihledim evci izni istemiyorum hem masraf hem de tam buraya alışmışken dış dünyayı görmek bana travma olabilir diyerek. Aksini idda etseler de kabul etmek zorunda kaldılar. Babam gelemeyecekti yemin törenine. Bildiğin bilet parası yoktu... Evde okuyan bir de kardeşim var adamcağız neye yetişsin. Ben şirketten aldığım tazminat parasından al gel dedim ama o parayla kredi borçlarım ödeneceği için kabul etmedi. Onun için de çok zordu.

Yemin günü geldi çattı. Uygun adım marş söyleye söyleye gidiyoruz ki annemi gördüm. Kamuflaj içinde hepimiz o kadar aynıyız ki beni bulamadı. Önünden geçiyordum ama komutanlar sıkı sıkı tembihlemişti. Sakın ailenize hareket yapmayın ses çıkarmayın tören yürüyüşü bozulmayacak diye. Yemin sehpasına koşarken bir şekilde annemle göz göze geldik ve gülümsedi. O an içim heycanla doldu beyler. Elimizi silaha koyduk yeminimizi ettik. Serbest bıraktıklarında anneme sarıldım. Kokusunu çektim içime. 1,5 hafta evet ama ben hiç ayrı kalmamıştım ki onlardan. çarşı için kıyafet değiştirmeye gittim. Değiştirdim ve koşarak annemin yanına gittim. Herkes dağılmıştı bile. Ben annemin yanına gittiğimde tabur komutanı bize doğru geldi. Çok babacan adamdı. Hemen esas duruşa geçtim. "Evciye mi bakalım" dedi. Hayır komutanım dedim. "Neden?!" dedi. Komutanım yeni alıştım şimdi tekrar alışmak falan zor dedim. Annem de o anda biz de cok ısrar ettik ama gelmek istemedi dedi. Komutan anneme nerden geldiniz dedi. istanbuldan dedi annem. Komutan bana dönerek "Askeriyede demokrasi yoktur evci iznine çıkacaksın" dedi. Emredersiniz komutanım diyebildim. Annemse zaten böyle olabilir diye dayımdan kredi kartını almış. Paramız yoktu o dönem ne yalan söyleyeyim. Biraz da ondan istemiyordum. Biz nizamiyeden cıktık, bir otele yerleştik. 1 gün ama o gün bana nasıl iyi geldi anlatamam size. Hep sarıldım anneme... O ise ne kadar sevdiğim şey varsa gidip onu alıp geliyordu durmadan. Dürümler, tatlılar, bu beni daha da kahrediyordu. Ve korktuğum oldu. Tekrar ayrılık. Artık o acıya alışmaya başlamıştım vedalaştık ve nizamiyeden içeri girdim. Ve o haber. Yeni gelen bir emirle çavuş eğitim de 1 hafta sonra dağıtıma cıkacak teorik eğitimi usta birliğinde alacaktı...