---devam beyler--- okuyan herkese şimdiden teşekkürler

insan çocukken gerçekten daha cesaretli oluyor, çünkü bazı şeylerin daha farkına varmamış oluyor. Fakat bu, çocukların en büyük zaaflarından biridir belki de. O gece o evin içinde her ne vardıysa bizim çocukluğumuzu, korkusuzlugumuzu, cesaretimizi aldı zütürdü bizden...

-Evin kapısına dikildik ama herkes eve ilk adımı bir başkasından bekliyordu. ilk adımı ben attım -olan olaylara merakım ve daha önce hiç başıma gelmemiş olmasının da verdiği cesaretle- ardından diğerleri de benimle geldi. Başta, her zaman olduğu gibi normal bir şekilde evi dolaştık zaten biriyleyada birşeyle karşılaşacağımızı hiç düşünmedik.

Saat 02.00 oluyordu ve ben bile bunların anlık bir korkudan ibaret olduğunu düşünmeye başladım, derken!

Kardeşim yan odadan küçük bi çığlık attı ve 3umuz birden hemen yanına koştuk. Oda da hiç bir şey yoktu fakat kelimeler ile ifade edemeyeceğim garip bir duygu-bir sıkıntı basmıştı sanki bedenimi. Belki de bu bizim hayal ürünümüzdü, ama öyle ise kuzenlerim bir hayal ürününden korktukları için mi ömürleri boyunca taşıyacakları bir yükü sirtlandilar. Şuana kadar hep ailemizin anlattıkları korku hikayeleri ile büyüdük fakat şuan o korku hikayelerinin resmen içindeydik.

Resmen o eski-püskü beton parçası can bulmuş gibiydi. O gece korkudan belki de hepimiz altimizi islattik fakat olayı kökünden çözecek bir çözüm yolu bulmuştuk. Yakmak! Bütün evi ateşe vermek! Ve bunu yaptık...

Beyler yetistiremedim son parta geçicem ve o gece yaşananlar ile birlikte evi nasıl yaktığımızı anlatıcam. inanmayan arkadaşlar için elimde fotolar da var son partta onları da atıcam. Birazdan burdayımm..

http://c12.incisozluk.com...11501/4/1063614_o6e7b.jpg