Hadi beyler o zaman devam

Biz çok korkmuştuk. Fakat o an önemli olan tek şey kuzenimi göçüğün altından kurtarmaktı. Hemen annemleri, dayimlari çağırdık onlar da çok korktu tabi. Bir yandan bize bağırıp çağırırken diğer yandan da göçük altında kalan kuzenimi çıkartmaya çalışıyorardı.

Çok geçmeden onu çıkarttılar yüzü kanlar içindeydi. Hemen hastahaneye kaldırıldı. Çok şükür kırık-çıkık bir kemiği yoktu fakat bu olay ve olayın yaşattığı korku ona hayatı boyunca kalıcı bir iz bırakmıştı. Epilepsi yani belirli koşullara uymazsa olduğu yerde düşüp, kriz geçirip, bayilip kalacaktı.

Ona, ailesi de bizde neden bağırdığını sorduk bize, bir an koykuya kapıldığı için bağırdığını söyledi. Ailelerimiz bu olaydan sonra eski eve girmemizi kesinlikle yasaklamıştı bizde başta onların dediğine uyduk fakat çocuklar meraklarını gidermek için her şeyi yapar vr biz de daha küçücük duk. Eğlenmek için de ordan daha güzel bir yer olmadığı için kuzenim tamamen iyileştiği gibi 2 hafta sonra oynamak için bir daha girdik.

Egleniyorduk fakat biraz da korkuyorduk da, hele ki son olaydan sonra. Bu nedenle ilk 1 hafta hep hava kararmadan oradan çıkıyorduk. Daha sonrasında alıştığımız ve korkumuzu yendiğimiz için daha geç saatler de dönmeye başladık. Yaklaşık 1 ay sonra yazın yavaş yavaş bittiği ve havaların daha erken kararmaya başladığı bir gece..

Birkaç dakika içinde sonraki parti da atıyorum beyler