Cehennem kapılarında değildi amar ateş geçidinde olduğunu söylemişti ikimiz de orda en güçlü hallerimizdeyken. Beni yenmesinin imkanı yoktu. Ama onu öldüremezdim yeni şeytan olmak istemiyordum. Ateş geçidine girer girmez tam bin cin etrafıma toplandı. Ama farkında değillerdi ben ateşin oğluydum. Beni burda Allâh ve onun yolladığı peygamberler haricinde kimse durduramazdı.

iki cine tek hamlede öldürmemden ve cehenneme yollamam sonrasında kaçarlar demiştim ama aksine saldırdılar. Şeytan adil dövüşmeyecekti ondan da bu beklenirdi zaten. Ama cinlerin korkuları insanınkine göre çok daha fazla güç veriyor bana. Ve burda şeytan haricindeki hepsi benden korkuyordu. Ama yinede onları yenemezdim. ilk öldürdüklerim güçsüzdü fakat geriye kalan 500 cin amar kadar güçlüydü nerdeyse bu kadarıyla başa çıkmam imkansızdı. Kaçacak yerim yoktu olsada kaçmazdım itibarım ve korku imparatorluğum yok olurdu.

Son çırpınışlarımı yapıyordum ben ölürsem irem mahvolurdu burdan çıkmam için yalvarmam gerekse dahi yalvarırdım. Ama çıkmanın yolu yoktu şeytan her seferinde beklemediğim bir yerden vurup kaçıyordu. Kılıcı canımı çok yakmaya ve güçten düşmeme neden olmuştu. Artık sonum gelmişti sanırım. Bu gün burda doğduğum yerde ölmeyi hayal etmiyordum. Ben cinlerin arasında tarihin en güçlüsü ve korkulanı olarak anılıyordum. Herşeyden çekilmiştim ama iremi korumak için dönmüştüm. irem herşeyimdi şeytan ona dokunmamalıydı benden sonra amar yerine şeytan hükümdarlık kurabilirdi. Ve tarihi bitirecek deccal gelebilirdi. Deccal ben yaşarken gelmesini ummuştum hep ben olduğum sürece be şeytan nede deccal bu dünyaya zarar veremez desem de burda ölüyordum. Son darbeden sonra dizlerimin üstünde yere çökmüştüm. Biz cinleri yaratık olarak görmeye başlayan insanlar bizlerin uzun süre yaşadığımız için çürümüş bedenlere sahip olabileceğimiz fikirleri akıllarına hiç gelmemişti. Neyse onları koruduğumu en azından biliceklerdi ahirette. Sonum yaklaşıyordu tarihin en güçlü cini akeb gözünden düşen tek damla ile