Beyler o anki heycanımı kelimelerle ifade edemem yaşamanız lazım amk. içeriye girdim korkarak. Korkuyordum çünkü zamanım tükenmek üzereydi. Saatime baktım 10'a 10 vardı. Ya biterdim ya kazanırdım. ilk kata baktım yoktu tuvalete bile girdim ama yoktu. Tuvaleti girdim diye personellerden bir ton laf yedim "şaşırmışım" falan diyip üst kata çıktım.

Personellerin oyalamasıyla 5 dakikam kalmıştı. Gözlerim onu aramaya başadı. Etrafımda dönerken gördüm o ela gözlerini. Beyler mutluluktan zafer çığlığı atıcaktım. Tek başına oturuyor olması beni mutlu etmişti. En azından yeni bir sevgilisi yoktu gibi bir sonuç çıkartabilirdim. Yanına yaklaştım beni fark etmedi.

+Oturabilirmiyim dedim. Beyler gözleri büyüdü beni görünce inanamadı amk.
-Hocami diyebildi yalnızca
+Dediğim gibi hediyen buyur dedim ve kalktım gidiyordum arkamdan seslendi.
-Hocami dedi. Arkama dönüp yalnızca baktım. Oysa kalbim yanına git sarıl bulmuşsun kızı diyordu ancak bacaklarım inadından vazgeçmiyordu.

-Nasıl dedi.
+Dediğin her kelimeyi beynime kazıdım ben Eylül dedim. Kafede bulunan insanlar bize bakmaya başladı ama gibimde bile değildi.
-Gidicekmisim dedi buruk bi sesle
+Dediğini yapıcam dedim ve merdivenlerden aşağıya indim. Arkamdan gelmedi belkide benim gelmemi bekledi ama kimse gelmedi amk.

Bu sefer gitmekle doğru yapmıştım. Burnu sürtsün biraz, anlasın benim ne acılar çektiğimi. Zaten bir gram bile sevgisi olsa o hediye sonrasında kapıma kendisi gelicekti. Bunları düşünürken yeni sorunumu fark ettim. Saat 10'du trafik olmasa desek gebze harem durağına 20 dakika eve 1.30 saat yani gece yarısı ancak evde olurdum.

Annemi aradım bende hemen
+Alo anne
-Ne oldu oğlum
+Ben anneannemi ziyarete gittim bu akşam kalıcam haberin olsun
-Nerden çıktı bu
+Geldim işte anne özledim kadını
-Bana sormadan gitme bir daha dedi konuyu uzatmadı bende esatpaşa otobüslerinden birine atladım anneannemin yanına gittim.