Sana her zaman şişman ve çirkin diye seslenen o popüler kız, kendini suçluyor. Ödevini her zaman senden kopya çekerek hazırlayan ama sana kötü davranan çocuk, kendini suçluyor. Sana ders boyunca kağıtlar fırlatıp duran, arkanda oturan çocuk, kendini suçluyor. Öğretmenin bile kendini suçluyor. Sana nedensiz yere bağırdığı anlar, ödevini yapmadığın için aşağıladığı dakikalar ve daha niceleri.. Sınıftaki herkes ağlıyor, bağırıyor, pişman, şokta. Hepsi yıkılmış, senin asla konuşmadığın çocuklar bile. Ama seni kimse umursamıyor, değil mi? Kardeşlerin eve geldi. Annen senin artık bir daha dönmeyeceğini, sonsuza kadar gittiğini söyledi. Küçük kız kardeşin, sana saatlerce bağıran, eşyalarını karıştıran, senden nefret ediyorum diye haykıran kardeşin, her zaman seni çok sevdi. Seni kahramanı olarak gördü. Rol modeli. O da kendini suçlamaya başladı. Neden onun dediklerini anında yapmadım? Neden onun eşyalarına dokundum? Asla ağlamayan abin evde. Şimdi odasında, ağlıyor. Ölümün yüzünden kendini suçluyor. Senin saçını çektiği, şakalaştığı anlar aklında. Duvarları yumrukluyor. Senin yokluğunla nasıl baş edeceğini bilmiyor...

not : beyler kendi kendime anlatmıyım gösterin kendinizi