Telefondan arasam açmazdı biliyorum bende direk evine gittim. Umrumda değildi hiçbirşey. Ne olursa olsun artık diye düşünüyordum. Kapılarını çaldım açan kimse olmadı. Bir daha çaldım yine kimse açmadı. Evde kimse olmadığını anlayıncaya kadar çaldım.

Nerdeydi lan bu kız. Bütün yıl bu hediye için uğraştım gidemezdi bir yere. Denize düşen yılana sarılır derler ya aynı hesap telefona sarıldım bende. Aradım ama açmadı. Uzun uzun çaldı 5 kere ama açan olmadı. Mesaj attım

+Lütfen 1 gram değerim varsa aç şu telefonu.
-Ne oldu açmıyacam.
+Sana hediye hazırladım verip gidicem.
-istanbulda'yım seneye verirsin.
+Tam olarak nerdesin bir şans ver gün bitene kadar veriyim bari.
-Ümraniye merkezde bir kafedeyim akşam 10 da kalkıcam haberin olsun.

Vay amk oyun oynuyordu resmen benle ama bu sefer ben kazanıcaktım. Saatime baktım 5'i geçmişti yol zaten 2 saat bulana kadar saat kaç olurdu ki? Koşarak gebze-harem geçen bir yere gittim. Otobüse binip "Tamirhane" dedim parayı verip boş bir yere geçtim. Şanslıydım beyler. Gebze-Haremde boş bi yer bulduğuma göre şanslıydım.

Yol boyunca düşündüm ulan bir hata vardı. Eylül sürekli bana istanbul'da sadece kadıköy'e giderim diyordu. Bir an durdum düşünmeye başladım. 2 saat yol zaten 2 saat boyunca düşündüm beyler. Tamirhanede inince hayatımda oynadığım en büyük kumarı oynadım belki ama kadıköy arabasına bindim. Zaman su gibi akıyordu saat 8'e dayanmıştı. Kadıköy'e varınca tekrar mesaj attım

+Biraz ipucu verirmisin
-Tabelasında kahve fincanı resmi var 2 katlı bir mekan.

Koşmaya başladım, Kadıköy'de deli gibi dükkanların tabelalarına bakıp koşmaya başladım. Kahve fincanı olan her mekana girdim her yere baktım tuvaletine bile baktım amk ama bulamadım. Saatime baktım 9.30 olmuştu. Kumarı kaybettiğimi anlayarak yürüdüm ara sokaklardan bi yere çıktım. isterseniz kader deyin isterseniz yalan ama tabelasında kahve fincanı olan bir mekan hemde 2 katlı..