1-2 gün daha hastanede yemeden içmeden, arada kaçamak tuvalette sigara içerek takıldım. biraz toplamıştım ama tamamıyla kendimde değildim henüz. fero hala yanımdaydı.

- begüm evde mi ?
+ evet kardeşim sen dinlenmene bak
- gitmem lazım fero kusura bakma
+ gönderemem
- karşımda durma fero ezer geçerim

biliyordu, geçerdim. annemi ezip geçmiştim ulan ben. konu begüm olduğunda değişiyordum ben. gidecektim, zar zor ayağa kalkıp serumu çıkardım kolumdan. köşe bucak kaça kaça hastaneden çıktım. ferodan tokatladığım 20 lira ile az ileriden bir taksiye binip eve doğru yola koyuldum. begüm evdeydi, konuşacaktık. belki hala toparlayabilirdik. yaşadığım ilçe bu sefer bambaşka geliyordu gözüme. aşkla elele gezdiğimiz sokaklar sanki acıyla haykırıyor gibiydi. bulutların, güneşin, çocukların, bigibletlerin, parkların aslında benim için hiç bir önemi kalmadığını farkettim. sadece acı veriyordu. gözlerimi kapatıp başımı koltuğa yasladım, aslında birşey görmek istemiyordum. görmek istediğim tek şey begümdü. onu görmeliydim, sarılmalıydım herşeye rağmen. bizim ilişkimizin temeli zaten birbirimize koşulsuz şartsız destek vermemiz, olanları giblememizdi. düzelirdi inanıyordum aq.