"Yoksa dedim ?" beyler belki cevabıyla benim sorum arasında 5 saniyeden fazla bir süre yoktu. ama o 5 saniye bana hayatımın en uzun anı gibi geldi. demiştim ya beyler, hayatta 2 şeyi çok istiyor diye. birincisi ev almaktı, ikincisi çocuk. beni tanıyordu, "olursa olur aldırmayız, aldıramayız ben o günaha giremem, senide seviyorum" diyordum oda "aldırırsam bir daha asla çocuğum olmaz" demişti. ondan sonra her sevişmemizde korkmuştum, evlilik yoktu ufukta çocuk olduğu için evlenmeye kalkarsam da kendini kötü hissedecekti. hep olabildiğince korunmaya çalıştım. (doğal yollarla) sonra beynimde şimşekler çaktı beyler. maksimum 1 bucuk 2 ay önce evlilik muhabbetini açmıştı, bozuk atmıştı. düzeltmek için gezmeye gitmiştik hatırlarsınız. kanımın buz kestiğini, dünyamın başıma yıkıldığını, hayallerimin altında kaldığımı hissettim beyler. anlayamazsınız o duyguyu. tükendiğimi hissetim. ölmek istedim beyler. elimizde son bir şans vardı sadece bir çocuğumuz olacaktı, büyük ihtimallede onu aldırmış, hayallerimize hayatımıza bir son vermişti. bunların hepsini 5 saniye içinde düşündüm. eğer aldırmışsa gideceğimi biliyordu, yapamayız demiştim defalarca.