they call me alpha

beyler yazıma nasıl başlasam bilemiyorum. içimi dökmek istiyorum. bugün acizliğimin sınırlarını gördüm beyler. kendime söylediğim yalanları gördüm. ve dayanamayıp hüngğr hüngür ağladım. bir çıkış yolu arıyorum... en başından beri. başlığı okudum. hayatımda ne değişti? sorusuna bir cevap bulmakts halen zorlanıyorum. içine koyulduğum sistemden çıkamadım. değişemedim beyler, ve bu koyuyor. belki de bu bir gelişim süreci, bilemiyorum. yahut kendimi kandırmaya devam ediyorumdur? tam olarak sistemin istediği bir insanım. küçüklükten itibaren bize öğretilen hani... bir beta olmamam, beni seçilmiş kılmıyor. bugün hakikatleri gördüm -bazıları da bana söylendi- ve kendimi sonsuz bir sorgulama içinde buldum. gerçekten olmak istediğim kişi miydim ben? bu acizlikle? ve ağladım. Tanrıya dua ettim. bir çıkış yolu arıyorum. bir ışık. my7 yolu gösterdi. çukurdan çıkmak benim görevim ve ben halen başaramadım. asla düzlüğe çıkamamaktan korkuyorum, hacının da dediği gibi, ota taka takılan gerzekleriz... hangimiz öyle olmadığını iddia edebilir? seçilmiş miyiz gerçekten? o halde burada ne arıyoruz abi neden halen vaadedilen mükemmelliği yakalayamadık dıbına koyayım. bu yazı kimseye ve herkese ithaf ettiğim bir itiraf yazısı. içinde bulunduğum sistemden, çıkmak zorundayım. yoksa acizlik içinde sürünürken geberip gideceğim. bu önüme serildi... bir tercih hakkım var. ve artık, onu yanlış olandan yana kullanmak istemiyorum. bana söylenen yalanları gördükten sonra, yarın uyanınca hiçbir şey yokmuş gibi devam edemem. edemeyiz. bu bizim kaderimiz ve hayatının gidişatını tam şuanda, sen belirliyorsun.