Ne kadar korksam da ulakaca tavırları beni sinirlendirmişti. Bağırarak nas süresini okumaya başladım. Acı çektiği belli oluyordu, ben okudukça acısı artıyordu. "Minel cinneti vennas" dediğimde gözden kayboldu. Onu göndermeyi başarsam da korkum hala geçmemişti. Bu şekilde uyuyamazdım, telefonumun saatine baktığımda sabah ezanına çok az kaldığını gördüm. Bilgisayardan bir müzik açıp sabah ezanını beklemeye başladım. Sabah ezanının okunmasıyla müziği kapattım ve içime huzur dolmasına izin verdim. Artık korkmuyordum ve inanıyordum. Allah izin vermedikçe bana bir şey yapamazlardı.

Ya Allah izin verirse?