Baya yakınlaşmıştık artık. Her gece uyumadan önce inşallah kendisinden hoşlandığımı biliyodur diye dua ediyodum. 1 hafta geçtikten sonra kendi kendime artık nezaman teklif etsem veya ondan hoşlandığımı söylesem diye düşünüyordum. Belkide biliyordu hoşlandığımı ama yinede benim söylemem gerekliydi. Biraz daha bekleyecektim. Bi gece ilk onu gördüğümü anlattım ve o kadını sordum. Kadının annesi olduğunu ve annesinin memleketten (kısa süreliğine gitmiş) geldiğinde onu çok özlediği için öyle sarıldığını söyledi çok iyi bi insansın diye yazdım. Çünkü bu zamanda %70lik kısmı kapsayan huurlar genelde annesinden utanır. Ama aleyna farklıydı. Okulların kapanmasına 1.5 ay kalmıştı herkes üniversite hayali kuruyordu. Aleynaya hangi üniversiteye gitmeyi düşünüyosun diye sorduğumda bilmiyorum ya kafamda hiçbirşey yok sevdiğim biriyle aynı üniversiteye gidersem yer fark etmez demişti. Mesela aynı üniversiteyi seçebiliriz demişti. O an kalbim yerinden çıkacak gibi olmuştu. Çıkma teklifi etmemi erkene almıştı sanki çok kısa bi zaman kalmıştı teklif etmeme. O cumayı cumartesiye bağlayan günde sabahlamıştık. Konuşmadığımız zaman yoktu neredeyse. Sabah 6 gibi uyumuştuk. Saat 11-12 gibi telefonun sesiyle uyandım ard arda 2-3 mesaj gelmişti. Mesajlar aynen şu şekildeydi;
1-Şimdi senin uyanıp benimle konuşmanı istiyorum arayabilirimde ama öylede uykunu bölmüş olurum.
2-Mesaj atarsam uyanırsın zaten fazla uykun yoksa mesaj sesine bile kalkarsın zaten *
3-Günaydın *

Günaydın mesajı almayalı uzun zaman olmuştu kalkar kalkmaz günaydın diye cevap verdim. Fatihle ayşe cafede buluşacaklarmış bizide çağırmışlar dedi. Gidelim mi diye sordu bende iyi olur dedim 1 saat sonra okulun orda buluşuruz dedim oda tamam dedi sonra duşa girdim aklımda nezaman teklif edeceğim vardı ama çok yakında edecektim onu biliyordum. Çünkü artık adı konulmalıydı.