Evet şimdi yarra tuttuk hozansahin dedim kendi kendime. Aklımda 2 seçenek var biri umursamayarak geçmek diğeri kaçmak. Kaçmak çok zor çünkü 6 kişiler en azından biri beni yakalarsa diğerleride yetişir oracıkta giberler beni.En iyi umursamadan yanından geçmek dedim. Bunlar bana tip tip bakıyorlardı bende hızlı hızlı yanlarından tam geçiyordumki aralarından biri omzumu tuttu ve *nereye gidiyorsun koçum?* dedi. Benim adrenalin orda patladı. Elim ayağım titredi korkudan.Yyy-yok abi eve gidiyorum dedim. Korkudan aslında ne dediğimin bile farkında değildim. Adamı süzdüm ve benim 2 katım olduğunu görünce dahada korktum.Bu abine bi yardımın dokunsun dimi ya? dedi. Bende tabi abi dedim ne istersin dedim.Oda cüzdanını ver bana dedi. Beyler bakın ben böyle şeylere gelemem yani korksamda gelemem hazır adrenalinde var kendimi kaybetmişim, zaten bildiğiniz üzere sinir hastasıyım orda bi delirdim SEN KiMSiN BENiM CÜZDANIMI iSTiYOSUN AMINAKOYDUMUĞUN EVLADI ! diye bağırdım. Adama yumruk salladım ve burnuna tutturdum.Bu burnunu tutarken tam zamanı diyip koşmaya yeltenirken arkadan sırtıma saplanan bıçak darbesinin anlık acısı beni durdurdu. Kafamı sırtıma doğru yavaşça dönüp baktığımda küçük bir çakı sırtıma girmiş ve o adamların ortalıkta olmadığını gördüm. Sesim kısılmış ve sırtımda hafif bir soğukluk vardı. Birkaç dakika hafıza kaybı yaşadıktan sonra esmer güzelim yanımda belirdi. Ambulans sesleri duymaya başladım ama emin değildim. Ondan sonra bayılmıştım zaten. Kendimi hastanede buldum babam en iyi doktorlarla anlaşmış en iyi şekilde bakılmasını emretmişti hastanedeki çalışanlara. Kendim neler olduğunu kavramaya çalışıyordum.