ne diyeceğimi şaşırmıştım. içeriyi işaret etti ben de mahcup bir şekilde yavaş yavaş ilerlerdim. gözüme çarpan ilk koltuğa oturdum ve mutfağa doğru gittiğini gördüm.iki dakika sonra elinde birer birayla geldi. Biraları yarıya indirene kadar sessizlik hakimdi. Aniden;
-Peşimi bırak demedim mi ben sana!
-sessizlik
sessizlik
sessizlik

-Bırakamam, olmaz.
Aşırı sakin bir şekilde;

-Neden?
-Çünki benim kimsem yok
-Benim var mı zannediyorsun?
-Bilmem
-Bir şeyi de bil be adam!

Ve yine sessizlik.
O günün sonunda onda kalıp kalamayacağımı sordum.O da istemeyerek de olsa biraz da acıyarak kabul etti. Salonda bir koltuğa bana yatak hazırladı ve gecemi orada geçirdim.