Gecenin sonunda herkes birbirine memnun olduğunu söyleyerek kızlardan ayrıldık.
Bizim binlerin moraller bozuktu. Binlerden biri bu kızlardan bi huurluk çıkmaz kovalamaya gerek yok diyerek bu moral bozukluğunun sebebini söyledi. Görürsün amk diyerek bir iddaalaşma yaşadık, bin o kadar emindi ki bana ihtimal bile vermiyordu. Kendimi barçaya karşı oynayan gibik bir takım oranı verilmiş hissetsemde yapabileceğimden emindim.
Aradan 1 hafta geçmişti ve biz bu süre içinde Ayşe ile sürekli konuşuyorduk.
Ama size nasıl diyeyim, ne manita gibi ne arkadaş gibi. Bir gün yine konuşurken iftar sonrası o kızlardan biriyle oturacaklarını istersem gelebileceğimi söyledi. Muhabbetimi özlemişler ve hoş sohbet arıyorlarmış.
Bunları duydukça benim özgüven imparatorluk kurmak üzere sefere çıkan beylik misali azim dolmuştu. iftar sonrası bilen bilir, istanbul'da trafik adına en ufak bir belirti bile olmaz. iftarı yaptığım gibi yola çıkmıştım ve normalde istanbul şartlarında en az 1 saatlik yolu 15 dakikada almıştım. Düşünün o kadar azim ve o kadar isteklenmiştim. Yine oturduk güzel muhabbetler derken o kızla birbirimize sürekli takılıyorduk. Ben binlik yapıp sürekli kız üzerinden espiriler yapıp bunları güldürüyordum.
Gecenin sonunda kızın numarasını almıştım. Bu sefer durumu özetlemek gerekirse artık balık oltaya, ceylan ağıza düşmüştü.