bugün hasta bir akrabamı ziyaret etmek için ankara atatürk araştırma hastanesine gittim. bir odada 3 kişi kalıyorlardı. kapıya en yakın yatakta yatan bir teyze vardı. yani dalga geçiyorum sanmayın 90 yaşını devirmiştir heralde. ahı gitmiş vahı kalmış. acıdan kıvranıyor, ama sesini bile zar zor çıkarıyordu. üstelik bu kadının refakatçisi bile yoktu amk.

şimdi o kadının yerine koyun kendinizi, böyle bir hayatı yaşamak ister misiniz? tabi buna yaşamak denirse. ha akrabamın da bu kadından tek farkı refakatçisinin ziyaretçisinin olması yoksa yıllardır hastane köşelerinde sürünüyor.

eğer ötenazi yasal bir hak olursa kişi kendi isteğiyle acısız bir şekilde hayatına son verip huzura kavuşabilir. bence bu meselenin tartışılması lazım