Tişörtüm resmen kıpkırmızıydı. Hem de koyu kırmızı. Arkadaşım Ahmet’e bakınca yüzündeki gülümsemesi silindi. Bu tişörtü hemen çıkarmalı ve yenisini giymeliyim. Az sonra kızlarla buluşacağız onlar bunu görmemeli diye geçirdim içimden. Ahmetle alışveriş merkezine girdik neyse ki üstümde montum vardı, kimse ketçap lekesini görmemişti. Hemen bir tişört alıp mağazadan çıktım. Sevgilimle buluşmaya geç kalmamalıydım. Onu çok seviyordum onun için her şeyi yapardım. Onun için üniversite tercihimi değiştirmiş 476 puan yaptığım halde 359 puanlık dandik bir üniye yerleşmiştim. Onun için değerdi, hayatımı önüne serebilirdim.
Kızlarla buluşacağımız kafeye gittik. Kafede kimse yoktu sadece biz vardık zaten büyük bir mekan da sayılmazdı. içeri geçtik ve sohbet etmeye başladık. Sevgilimin telefonu çaldı ve hemen gitmesi gerektiğini söyledi biz neden gidiyorsun daha yeni gelmiştik deyince akşam 11’de burada buluşalım olur mu? dedi. Kabul ettik ve birlikte kafeden çıktık. Ahmet eve gitmesi gerektiğini söyledi ve anahtarı istedi.
Ahmet benim ev arkadaşımdı ve birlikte olduğumuz zamanlarda kendi anahtarının hep bende durmasını isterdi. Çünkü anahtarı taşıma duygusu onu hep geriyormuş küçükken anahtarı kaybetmesi yüzünden sağlam bi dayak yemiş babasından. Dikiş izi hala alnının üst tarafında duruyor. Onunla Harry Potter diye dalga geçince anlatmıştı dikiş izinin hikayesini.
Tamam deyip anahtarı ona verdim ve oda eve doğru gitmeye başladı.15 dakika sonra evden gelirken benim kimliği masanın üstünde unuttuğumu hatırladım. Gelirken getirmesi için onu aradım fakat telefonu kapalıydı bende eve gitmek zorunda kaldım. Eve varınca kendi anahtarımla kapıyı açtım ve salona geçtim. Ahmet ve sevgilim dediğim kadın sevişiyorlardı. Bana bunu nasıl yaparsın diye bağırdım ve evden çıktım. işte sonsuz ihanet dalgasının ilk darbesini yemiştim ve kişiliğim şekillenmeye başlamıştı.

Devdıbını yazıyorum...