Bu yaşananlardan sonra kendime gelememiştim ve aksam bizim çocuklarla buluşup baya dertlesip içtik sagolsunlar en başından beri her kararımda bana destek çıkmışlardı ve yanımda durmuşlardı ama herkes bu kızın bana zarar verdiğinden emindi belkide böylesi hayırlı olur diye bana moral veriyorlardı.O günden sonra Büşrayla karşılașmak bile istemiyordum sevmediğimden değil onu hatırlamak istemiyordum hatırlarsam acı çekicektim çünkü gözlerine bakınca tekrardan o hisleri yaşayacaktım ve bunları kaldirabilirmiydim bilmiyorum bildiğim tek şey onu uzaktan sevmeye devam edicektim aradan 1 ay geçtikten sonra bir akşam merdivenlerden çıkarken birisi seslendi son jnow dedi kalbim hızlı bi şekilde atamaya başladı bu cumartesi gidiyorum kendine iyi bak dedi. Gideceğini biliyordum ama gidiyorum diyince artik tamamen hayatımdan çıkacağını anladığımda istemsiz bi şekilde gözümden yaslar akmaya başlamıştı geri dönüp ona bir cevap bile veremedim bütün bu yaptıklarından sonra konuşuyordu benle bide olsun hala seviyordum unutmak mümkün değildi ama kendimi toparlamam lazımdı. Cumartesi günü geldiğinde Esatı aradım ve durumu anlattım son bi kez bu şehirden gitmeden Büşramın yüzünü görmek istiyordum otogara zütürmesini istedim uzaktan bakıcaktım ona son defa bakıcaktım ve Büşranın otobüsü gelmişti annesiyle vedalașırken izliyordum onları uzaktan ve Büşra beni gördü şaşkına dönmüştü ve gözünden hafif hafif yaşlar akmaya başladı. Yapacak bi şey yoktu ama artık Büşra gidiyordu. Otobüse bindi ve benim elimden bi şey gelmeksizin sadece seyrettim otobüs terminalden çıktığı anda benimde gözlerimden yaslar süzülmeye başladı ve bi sigara yakıp Esata gidelim dedim...